Lykkejeger eller medmenneske?

Dette er sendt som lesarinnlegg til avisene i Troms, men har ikkje komme på trykk etter det eg veit.

Verda opplever no den største flyktningekatastrofen sidan andre verdskrigen. Frasa har vore gjentatt fleire gonger dei siste månadane, men kva det eigentleg betyr har ikkje sokke inn hos folk før no. Samtidig søkk overfylte holker med flyktningar i Middelhavet. Drukna bornelik vaskar opp på land i Hellas og Tyrkia. Uskyldige ansikt som for alltid vil vera tyste, skrik stumt etter hjelp, etter tryggleik og omsorg.

Det er for seint å hjelpe dei som har drukna. Men vi kan hjelpe dei som enno flyt. Vi MÅ hjelpe dei som enno held seg flytande. Vi har eit felles ansvar for våre medmenneske. Eg og du. Vi har ikkje LOV å ignorere dei.

Stortinget vedtok før sommaren å ta i mot 8000 syriske flyktningar dei neste tre åra. Det var eigentleg fleirtal for 10 000 over to år. Det er og for lite. Vi må ta ansvar så det monnar.

Det vil ikkje vera lett å ta i mot tusentals flyktningar til Noreg. Men det er ikkje enkelt for dei som tar i mot enno fleire kvar månad på dei greske øyene heller. Likevel gjer dei det. Fordi det er deira fordømte plikt. Vi skal ikkje gjere det fordi det er enkelt. Vi gjer det fordi det er rett.

Bekvemmeligheitsflagg

Eit farty seglar under bekvemmeligheitsflagg når det er registrert i eit anna land enn der det høyrer heime berre for at reiarlaget skal spare pengar på skatt, avgift og lønn.

Endringane i arbeidsmiljølova gjer det mogleg å segle under bekvemmelighetsflagg også for arbeidsgjevarar på land. Eg arbeider i ei personalavdeling, og av og til må vi dessverre seie opp folk - av heilt legitime grunnar. Til dømes kan vi måtte nedbemanne ei avdeling eller liknande fordi det ikkje er arbeid til alle. Ei sjeldan gong må arbeidsgjevarar seie opp folk fordi dei ikkje gjer jobben sin, eller bryt eit regelverk dei er forplikta til å følgje.

Det er aldri artig å seie opp folk. Ein kollega av meg sa i dag at den dagen du seier opp folk og ikkje kjenner det stikk litt, burde du antakeleg slutte å arbeide med folk.

Denne kjensla av at det "stikk" litt når ein er nødt til å gjere det vanskelege valget å seie opp nokon, vil no mange arbeidsgjevarar slippe unna. Dei kan segla under bekvemmeligheitsflagg. Det er mykje meir bekvemt å ikkje forlenge ein kontrakt med nokon enn det er å måtte seie dei opp, uansett kor legitim grunnen er. Faktisk treng jo ikkje grunnen vera legitim heller, om dei ikkje er fast tilsett. Det er ikkje nødvendig å grunngje korfor du ikkje forlengar ein kontrakt. Då er det mykje meir ubekvemt å måtte følge alle dei reglane om korleis ei oppseiing skal vera om ho skal gjerast rett.

Regjeringa har gjort det meir bekvemt å vera arbeidsgjevar - og meir utrygt å vera arbeidstakar.

Mon om ikkje bekvemmeligheitsflagget er til forveksling likt piratflagget?